Dziękujemy za odwiedzenie naszej witryny internetowej.
Ta strona jest przeznaczona wyłącznie dla personelu medycznego.
Jestem pracownikiem służby zdrowia
Chcę uzyskać dostęp do strony „pacjent” implant dentystyczny
Chcę uzyskać dostęp do strony „pacjent” chirurgia szczękowa
Technika podniesienia zatoki szczękowej lub przeszczep zatoki szczękowej pozwala zwiększyć dostępną wysokość kości i zapewnić stabilne i trwałe osadzenie implantów.
W tylnej części szczęki wszczepienie implantów dentystycznych jest często utrudnione z powodu niewystarczającej objętości kości, związanej z pneumatizacją zatoki szczękowej i resorpcją kości po ekstrakcji.
Technika sinus lift pojawiła się w latach 70. dzięki amerykańskiemu chirurgowi Oscarowi Hiltowi Tatumowi, który zaprezentował ją po raz pierwszy w 1974 roku podczas konferencji branżowych. Pierwsza publikacja naukowa pochodzi z 1980 roku, kiedy Boyne i James opisali przeszczep zatokowy wykorzystujący kość autogenną (J Oral Surg). W 1986 roku Tatum oficjalnie opublikował swoją metodę w Dental Clinics of North America, co oznaczało jej wejście do międzynarodowej praktyki klinicznej. Kilka lat później, w 1994 roku, Summers zaproponował mniej inwazyjne podejście metodą grzebieniową z użyciem osteotomów. Od tego czasu ewolucja biomateriałów i technik mini-inwazyjnych znacznie poprawiła przewidywalność i komfort tej procedury, która jest obecnie nieodzowna w implantologii jamy ustnej.
Sinus lift (podniesienie dna zatoki) to zabieg chirurgiczny mający na celu zwiększenie wysokości kości w tylnej części szczęki. Procedura ta polega na podniesieniu błony śluzowej zatoki i wprowadzeniu biomateriału umożliwiającego regenerację kości. Ostatecznym celem jest uzyskanie wystarczającej objętości kości do wszczepienia implantów dentystycznych, co gwarantuje optymalną stabilność pierwotną i trwałą rehabilitację.
Jak wcześniej wspomniano w historii sinus lift opracowano dwie techniki chirurgiczne. W większości przypadków wybór techniki będzie podyktowany wysokością kości dostępnej do wszczepienia implantu.
 |
 |
 |
 |
|
| Dostępna wysokość kości | > 8 mm | Od 6 do 8 mm | Od 3 do 6 mm | < 3 mm |
| Możliwa technika | Wszczepienie implantu bez konieczności przeszczepu | Wszczepienie implantu z możliwym atraumatycznym wierzchołkiem | Technika sinus lift metodą grzebieniową (technika Summersa) | Technika sinus lift metodą dostępu bocznego |
Rysunek 1: przykład możliwego drzewa decyzyjnego dla wyboru techniki sinus lift
Sinus Lift metodą dostępu bocznego (technika Tatuma, 1986)
Sinus Lift metodą grzebieniową (technika Summersa, 1994)
Zalety i wady obu technik
| Kryterium | Metoda dostępu bocznego | Technika Summersa |
| Wskazanie główne | Wysokość kości resztkowej < 3 mm | Wysokość kości resztkowej między 3 a 6 mm |
| Możliwy przyrost kości | Znaczący (metoda dostosowana do poważnych deficytów). | Mniej inwazyjna (przez miejsce wszczepienia implantu) |
| Inwazyjność | Bardziej inwazyjna (okno boczne) | Moins invasive (par le site implantaire) |
| Czas operacji | Dłuższy | Krótszy |
| Ryzyko komplikacji | Większe ryzyko perforacji błony śluzowej zatoki, ale duża widoczność | Mniejsze ryzyko, ale istnieją ograniczenia w zakresie wskazań, a błona jest niewidoczna w przypadku perforacji |
| Wszczepienie implantu | Rzadko możliwe w jednym etapie | Często możliwe w jednym etapie |
Podsumowując: metoda boczna jest bardziej odpowiednia do złożonych przypadków ze znacznym deficytem kości, podczas gdy metoda grzebieniowa jest preferowana w umiarkowanych sytuacjach ze względu na jej większą prostotę.
W przypadku sinus lift, podobnie jak w implantologii, można zastosować kilka rodzajów przeszczepów kostnych, w zależności od wskazań klinicznych i potrzeb lekarza.
Alloprzeszczep, pochodzący z przetworzonej i inaktywowanej wirusowo kości ludzkiej, ma tę zaletę, że nie wymaga drugiego miejsca operacyjnego, co skraca czas zabiegu. Oferuje ona nieograniczoną ilość przeszczepów i dobre właściwości osteokondukcyjne. Z drugiej strony, nie posiada właściwości osteogennych, w przeciwieństwie do autogennego przeszczepu (przeszczep pochodzący od pacjenta-biorcy), a jej użycie podlega specyficznym ramom regulacyjnym, odrębnym od tych dotyczących wyrobów medycznych.
Ksenoprzeszczep, pochodzący z kości pochodzenia zwierzęcego, ma podobne zalety: brak konieczności dodatkowego pobrania, skrócenie czasu operacji i nieograniczona dostępność. Ponadto, ksenoprzeszczep posiada status wyrobu medycznego. Jednakże, nie wykazuje właściwości osteogennych i w niewielkim stopniu poddaje się modelowaniu, co może ograniczać pełną integrację.
Ostatnim typem są syntetyczne substytuty kości, wytwarzane w laboratorium, które stanowią pewną i ekonomiczną alternatywę. Umożliwiają uniknięcie drugiego miejsca operacyjnego, skracają czas trwania zabiegu i zapewniają nieograniczoną ilość przeszczepów, z dodatkową zaletą stosunkowo niskiego kosztu i posiadania statusu wyrobu medycznego. Ich ograniczenia polegają na braku właściwości osteogennych oraz na tym, że wyniki są czasami mniej przewidywalne niż te uzyskane z innymi rodzajami przeszczepów.
Badania wykazują, że wskaźniki przeżywalności implantów po zabiegu sinus lift przekraczają 95%, co jest porównywalne z implantami z kości natywnej. Rokowanie jest doskonałe, gdy przestrzegane są zasady planowania, doboru biomateriałów oraz techniki chirurgicznej.
